Usled nedostatka vremena ljubitelji pecanja odlaze da pecaju na takozvane komercijalne vode, jer su to vode koje su poribljene, pa gotovo da se isključuje mogućnst da se ostane bez ulova.
Komercijalnih voda u Vojvodini nema puno, kažu u Ribolovačkom savezu Vojvodine.
“Imamo jedan takav revir u Žablju na bivšem ribnjaku, imamo kod Opova isto na jednom ribnjaku, znači babuška, bela riba se nosi, mislim da je 5 kg dnevno da se može uloviti, a ostalo što se ulovi se plaća, šaran se isto tako plaća, ali pošto su to cene iste kao na pijaci, onda ga ljudi najčešće vraćaju, pa onda odatle ta priča da se vraća, ali u principu ne mora da se vrati. Te vode su poribljene i prilagođene da ćemo maltene pod garancijom nešto upecati, pa je onda lakše otići na komercijalne vode i platiti 500 ili 800 dinara dnevnu dozvolu i pecati pod garancijom, nego ono pravo pecaroško nadmudrivanje u prirodi, na Dunavu, iz čamca”, naveo je Jovanović.
U Vojvodini je rasprostranjen i šarandžijski ribolov, gde važi pravilo da se upecana riba vraća u vodu, a postoje vode koje su namenjene isključivo za pecanje šarana.
“Imamo jezero u Kikindi Ribolovačko carstvo, imamo revir kod Subotice, kod Novog Sada Crni vir, u Zrenjaninu Čepel. To su šarandžijske vode i one su namenjenu isključivo za šarandžijski ribolov i naravno da je tamo pravilo: ulovi, slikaj se i vrati ga nazad u jezero. Tamo nije čisto komercijalna priča, već takmičarska, šarandžijska”, rekao je Jovanović.
Kada je u pitanju ribokrađa, u Ribolovačkom savezu kažu da na vodama u Vojvodini ima malo ribočuvara, pa je stoga ribokrađa rasprostranjena. Na vodama Ribolovačkog saveza Vojvodine ima 13 ribočuvara, koji poseduju više od 20 čamaca.
Ribokrađa je najviše zastupljena na Dunavu i reci Tamiš oko Pančeva, ističe Jovanović.
